finitorum

Discretiva

finitorum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales¹

Forma	Modus flexurae	originis
fīnītōrum	casus genitivus pluralis · genus masculinum	participii fīnītus
fīnītōrum	casus genitivus pluralis · genus neutrum	participii fīnītus

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːniːˈtoːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·tō·rum — morphologica: finit-orum

Proprietates grammaticales²

Forma	Modus flexurae	originis
fīnītōrum	casus genitivus pluralis	substantivi fīnītor

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːniːˈtoːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·tō·rum — morphologica: finitor-um

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (63 a.C.n. / 691 a.u.)

• Atque illud circumspicite vestris mentibus una, Quirites. Legatos nostros, homines auctoritate tenui, qui rerum privatarum causa legationes liberas obeunt, tamen exterae nationes ferre vix possunt. Grave est enim nomen imperi atque id etiam in levi persona pertimescitur, propterea quod vestro, non suo nomine, cum hinc egressi sunt, abutuntur. Quid censetis, cum isti xviri cum imperio, cum fascibus, cum illa delecta finitorum iuventute per totum orbem terrarum vagabuntur, quo tandem animo, quo metu, quo periculo miseras nationes futuras? —De lege agraria oratio secunda contra P. Servilium Rullum tr. pleb. in Senatu Ciceronis