Discretiva
|
finitarum dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| fīnītārum
|
casus genitivus pluralis · genus femininum
|
participii fīnītus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: fī·nī·tā·rum — morphologica: finit-arum
|
|
|
M. Fabius Quintilianus
ca. 35-100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90-96 p.C.n.)
- Causam nunc intellegamus ὑπόθεσιν, negotium περίστασιν. Sed et ipsam causam quidam similiter finierunt ut Apollodorus negotium. Isocrates autem causam esse ait quaestionem finitam civilem aut rem controversam in personarum finitarum complexu, Cicero his verbis: «causa certis personis locis temporibus actionibus negotiis cernitur, aut in omnibus aut in plerisque eorum». —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
