errent

E Victionario

Discretiva

errent dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
errent tertia pluralis praesens activa coniunctivus errō (errāre)
Appellatio[+/-]
API: /ˈerrent/(classice)
Syllabificatio phonetica: er·rent — morphologica: err-ent

Francogallice[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
errent tertia pluralis praesens activa indicativus errer
errent tertia pluralis praesens activa coniunctivus errer
Appellatio[+/-]
API: [ɛʁ]
Syllabificatio phonetica: errent — morphologica: err-ent

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • inter hanc caelumque eodem spiritu pendent certis discreta spatiis septem sidera, quae ab incessu vocamus errantia, cum errent nulla minus illis. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 4, [12] — errent
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: errent.