effutiunt

E Victionario

Discretiva

effutiunt dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
effūtiunt tertia pluralis praesens activa indicativus effūtiō (effūtīre)

Appellatio[+/-]

API: /efˈfuːti.unt/(classice)
Syllabificatio phonetica: ef·fū·ti·unt — morphologica: ef-fut-iunt

Loci[+/-]

Aulus Gellius
ca. 130-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Musonium philosophum solitum accepimus. ‘Cum philosophus’ inquit ‘hortatur, monet, suadet, obiurgat aliudue quid disciplinarum disserit, tum, qui audiunt, si de summo et soluto pectore obvias vulgatasque laudes effutiunt, si clamitant etiam, si gestiunt, si vocum eius festivitatibus, si modulis verborum, si quibusdam quasi fritamentis orationis moventur, exagitantur et gestiunt, tum scias et qui dicit et qui audiunt frustra esse neque illi philosophum loqui, sed tibicinem canere.’ —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber quintus. Capitulum I: Quod Musonius philosophus reprehendit inprobavitque laudari philosophum disserentem a vociferantibus et in laudando gestientibus, [1] — effutiunt
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: effutiunt.