effutire

E Victionario

Discretiva

effutire dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
effūtīre secunda singularis praesens passiva imperativus effūtiō (effūtīre)
effūtīre
praesens activa infinitivus effūtiō

Appellatio[+/-]

API: /ef.fuːˈtiːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: ef·fū·tī·re — morphologica: effut-ire

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
Quintus Horatius Flaccus
-65…-8
Apuleius
ca. 125-170
Aulus Gellius
ca. 130-170
antiq. class.class. I IIII III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • Ordiamur ab eo, si placet, quem mollem, quem voluptarium dicimus. Quid? is tibi mortemne videtur an dolorem timere, qui eum diem, quo moritur, beatum appellat, maximisque doloribus adfectus eos ipsos inventorum suorum memoria et recordatione confutat, nec haec sic agit, ut ex tempore quasi effutire videatur? —Tusculanae disputationes Ciceronis [1][2]

class.  (ca. 15 a.C.n. / 739 a.u.)

  • effutire levis indigna tragoedia versus,
ut festis matrona moveri iussa diebus,
intererit Satyris paulum pudibunda protervis. —De arte poetica liber Q. Horatii Flacci [3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Ingens exinde verberonem corripit trepidatio et in vicem humani coloris succedit pallor infernus perque universa membra frigidus sudor emanabat: tunc pedes incertis alternationibus commovere, modo hanc, modo illam capitis partem scalpere et ore semiclauso balbuttiens nescio quas afannas effutire, ut eum nemo prorsus a culpa vacuum merito crederet; sed revalescente rursus astutia constantissime negare et accersere mendacii non desinit medicum. —Metamorphoseon libri XI Apulei [4][2]

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Haec nos sicca et incondita et propemodum ieiuna oratione adtingimus. Set Favorinus, ut hominis ingenium fuit utque est Graecae facundiae copia simul et venustas, latius ea et amoenius et splendidius et profluentius exsequebatur atque identidem commonebat, ut caveremus, ne qua nobis isti sycophantae ad faciendam fidem inreperent, quod viderentur quaedam interdum vera effutire aut spargere. —Noctes Atticae A. Gellii [5][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Tusculanae disputationes. (LCL141/1927 p.516-517): Liber quintus. XXXI [88] — effutire
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Vicicitatio: effutire.
  3. 3.0 3.1 Quintus Horatius Flaccus - De arte poetica liber. (Bibliotheca Augustana): Versus 231  — effutire
  4. 4.0 4.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber X. Capitulum X. Versus 2 — effutire
  5. 5.0 5.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber quartus decimus. Capitulum I, [32] — effutire