effutiebant

Discretiva

effutiebant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
effūtiēbant	tertia pluralis	imperfectum	activa	indicativus	effūtiō (effūtīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ef.fuːtiˈeːbant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ef·fū·ti·ē·bant — morphologica: ef-fut-iebant

Usus

Latinitas nova

saec. XVI.  (1574-1584)

• tum in templis ex ambone et pulpitis in Castellenseis absurda et ridicula multa effutiebant; gentem imbellem, neque cum Lusitana comparandam; decem Lusitanos contra centum Castellenseis componi posse, neque dubiam illorum de his victoriam fore; —Historiae sui temporis Iacobi Augusti Thuani (1553-1617). Liber LXX. p. 360