Jump to content

effutiat

E Victionario

Discretiva

effutiat dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
effūtiat tertia singularis praesens activa coniunctivus effūtiō (effūtīre)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /efˈfuːti.at/(classice)
Syllabificatio phonetica: ef·fū·ti·at — morphologica: ef-fut-iat

Loci

[+/-]
T. Lucretius Carus
–95…–55
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • quare etiam tellure nova caeloque recenti
talia qui fingit potuisse animalia gigni,
nixus in hoc uno novitatis nomine inani,
multa licet simili ratione effutiat ore,
aurea tum dicat per terras flumina vulgo
fluxisse et gemmis florere arbusta suësse
aut hominem tanto membrorum esse impete natum,
trans maria alta pedum nisus ut ponere posset
et manibus totum circum se vertere caelum. —De rerum natura Lucretii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Titus Lucretius Carus - De rerum natura libri sex. (Teubner, Lipsiae MCMLXIX). Liber quintus, versus 910 — effutiat
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: effutiat.