duplares

Discretiva

duplares dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
duplārēs	secunda singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	duplō (duplāre)

Forma	Modus flexurae	originis
duplārēs	casus nominativus pluralis · genus masculinum	participii duplāris
duplārēs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii duplāris
duplārēs	casus vocativus pluralis · genus masculinum	participii duplāris
duplārēs	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii duplāris
duplārēs	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii duplāris
duplārēs	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii duplāris

Appellatio pronuntiatusque[+/-]

API: /duˈplaːreːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plā·rēs — morphologica: dupl-ares

Usus[+/-]

Latinitas postclassica

saec. V.

Duplares, sesquiplares: duplares duas, sesquiplares unam semis consequebantur annonam.

Candidati duplares, candidati simplares.

Hi sunt milites principales, qui privilegiis muniuntur. Reliqui munifices appellantur, quia munera facere coguntur. —Epitoma rei militaris Vegetii (fl.c.400). Liber secundus. VII Nomina et gradus principiorum Legionis, [11].