ducturum

Discretiva

ducturum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ductūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii ductūrus
ductūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii ductūrus
ductūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii ductūrus
ductūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii ductūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /dukˈtuːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: duc·tū·rum — morphologica: duct-ur-um

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58…+17

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (50 a.C.n. / 704 a.u.)

• de publicanis quid agam videris quaerere. habeo in deliciis, obsequor, verbis laudo, orno; efficio ne cui molesti sint. To paradoxotaton, usuras eorum quas pactionibus adscripserant servavit etiam Servilius. ego sic. diem statuo satis laxam, quam ante si solverint, dico me centesimas ducturum, si non solverint, ex pactione. itaque et Graeci solvunt tolerabili faenore et publicanis res est gratissima, si illa iam habent pleno modio, verborum honorem, invitationem crebram. quid plura? sunt omnes ita mihi familiares ut se quisque maxime putet; sed tamen μηδὲν αὐτοῖς — scis reliqua. —Epistolae ad Atticum Ciceronis

class.  (anno 372–373 u.c.)

• Ubi in recensendis captivis cum Tusculani aliquot noscitarentur, secreti ab aliis ad tribunos adducuntur percontantibusque fassi publico consilio se militasse. Cuius tam vicini belli metu Camillus motus extemplo se Romam captivos ducturum ait, ne patres ignari sint Tusculanos ab societate descisse: castris exercituique interim, si videatur, praesit collega. —Ab urbe condita Titi Livii