ducite

Discretiva

ducite dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcite	secunda pluralis	praesens	activa	imperativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːki.te/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·ci·te — morphologica: duc-ite

Loci

Petronius Arbiter ca. 14-66

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• “ut scias” inquit Eumolpus “verum esse quod dicis, ecce etiam osculo iram finio. itaque, quod bene eveniat, expedite sarcinulas et vel sequimini me vel, si mavultis,  ducite .” adhuc loquebatur, cum crepuit ostium impulsum, stetitque in limine barbis horrentibus nauta et “moraris” inquit “Eumolpe, tamquam properandum ignores.” —Satyricon T. Petronii Arbitri

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Cum gentes et populi celebrarent nos divinis honoribus, cum novam me Venerem ore consono nuncuparent, tunc dolere, tunc flere, tunc me iam quasi peremptam lugere debuistis. Iam sentio iam video solo me nomine Veneris perisse.  Ducite  me et cui sors addixit scopulo sistite. Festino felices istas nuptias obire, festino generosum illum maritum meum videre. Quid differo quid detrecto venientem, qui totius orbis exitio natus est? —Metamorphoseon libri XI Apulei