Discretiva
|
dubitavimus dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| dubitāvimus
|
prima pluralis
|
perfectum
|
activa
|
indicativus
|
dubitō (dubitāre)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: du·bi·tā·vi·mus — morphologica: dubitav-imus
|
|
|
|
Aulus Gellius
ca. 130-180
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)
- Nos quoque ipsi nuperrime, cum legeremus Fretum – nomen est id comoediae, quam Plauti esse quidam non putant – , haut quicquam dubitavimus, quin ea Plauti foret, et omnium quidem maxime genuina.
- Ex qua duo hos versus exscripsimus, ut historiam quaereremus oraculi Arretini:
- nunc illud est, quod ‘responsum Arreti’ ludis magnis dicitur:
- peribo, si non fecero, si faxo, vapulabo. —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]
Fontes
