Discretiva
|
dubitassemus dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| dubitāssēmus
|
prima pluralis
|
plusquam perfectum
|
activa
|
coniunctivus
|
dubitō (dubitāre)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: du·bi·tās·sē·mus — morphologica: dubita[v-i]ssemus
Formae aliae[+/-]
|
|
|
|
Aulus Gellius
ca. 130-180
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)
- Epigramma Plauti, quod dubitassemus, an Plauti foret, nisi a M. Varrone positum esset in libro de poetis primo:
- postquam est mortem aptus Plautus, Comoedia luget,
- scaena est deserta, dein Risus, Ludus Iocusque
- et Numeri innumeri simul omnes conlacrimarunt. —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]
Fontes
