dubitabimus

Discretiva

dubitabimus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitābimus	prima pluralis	futurum	activa	indicativus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /du.biˈtaːbi.mus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tā·bi·mus — morphologica: dubit-abimus

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Quintus Curtius Rufus fl.c.50

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (56 a.C.n. / 698 a.u.)

• An si ludius constitit, aut tibicen repente conticuit, aut puer ille patrimus et matrimus si tensam non tenuit, si lorum omisit, aut si aedilis verbo aut simpuvio aberravit, ludi sunt non rite facti, eaque errata expiantur, et mentes deorum immortalium ludorum instauratione placantur: si ludi ab laetitia ad metum traducti, si non intermissi sed perempti atque sublati sunt, si civitati universae, scelere eius qui ludos ad luctum conferre voluit, exstiterunt dies illi pro festis paene funesti, dubitabimus quos ille fremitus nuntiet ludos esse pollutos? —De haruspicum responso in P. Clodium oratio Ciceronis

saec. I.

• Ceterum aut de aliis quoque dubitabimus aut credemus in huius urbis gaza fuisse C et XX ‹milia› talentum. Ad quae vehenda - namque ad usus belli secum portare decreverat - iumenta et camelos et a Susis et a Babylone contrahi iussit. Accessere ad hanc pecuniae summam captis Parsagadis sex milia talentum. Cyrus Parsagada urbem condiderat, quam Alexandro praefectus eius Gobares tradidit. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi