Discretiva
|
donaturam dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| dōnātūram
|
casus accusativus singularis · genus femininum
|
participii dōnātūrus
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: dō·nā·tū·ram — morphologica: donat-ur-am
|
|
|
|
Apuleius
ca. 125–170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- Velim ergo scias multo te meliorem filium alium genituram, immo ut contumeliam magis sentias aliquem de meis adoptaturam vernulis, eique donaturam istas pinnas et flammas et arcum et ipsas sagittas et omnem meam supellectilem, quam tibi non ad hos usus dederam: nec enim de patris tui bonis ad instructionem istam quicquam concessum est. —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes
