dividerent

Discretiva

dividerent dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīviderent	tertia pluralis	imperfectum	activa	coniunctivus	dīvidō (dīvidere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈwiderent/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vi·de·rent — morphologica: di-vid-erent

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58/+17

P. Cornelius Tacitus ca. 116

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• De natura autem (id enim sequebatur) ita dicebant ut eam dividerent in res duas, ut altera esset efficiens, altera autem quasi huic se praebens, eaque efficeretur aliquid. —Academica Ciceronis

class.

• Ita obtinuit ut legiones, sicut consulibus mos esset, inter se dividerent. Prima et quarta Minucio, secunda et tertia Fabio evenerunt. —Ab urbe condita Titi Livii

Latinitas postclassica

saec. II.

• Disserebatur contra: paucorum culpam ipsis exitiosam esse debere, nihil universorum iuri derogandum; quippe late fusum id corpus. hinc plerumque tribus decurias, ministeria magistratibus et sacerdotibus, cohortis etiam in urbe conscriptas; et plurimis equitum, plerisque senatoribus non aliunde originem trahi: si separarentur libertini, manifestam fore penuriam ingenuorum. non frustra maiores, cum dignitatem ordinum dividerent, libertatem in communi posuisse. —Annales P. Cornelii Taciti

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Unde ego qui omnia iuste diiudico, iudicia mea quae in Aegypto et in aliis locis super eos extenderam, quando in se ipsis confidebant, faciendo quod volebant, nunc super eos quosdam populos misi, qui eos caperent, et in regiones longinquas dividerent. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis