diruimus

Discretiva

diruimus dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīruimus	prima pluralis	praesens	activa	indicativus	dīruō (dīruere)
dīruimus	prima pluralis	perfectum	activa	indicativus	dīruō (dīruere)

API: /diːˈru.imus/

Syllabificatio phonetica: dī·ru·i·mus — morphologica: di-ru-imus

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Interfecti aliqui sunt, finge, a nobis: quid? Vos senatores Campanos securi non percussistis? At muros diruimus: vos non muros tantum sed urbem agros ademistis. Specie, inquis, aequum est foedus: re apud Achaeos precaria libertas, apud Romanos etiam imperium est. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

saec. XVI.

Est ergo instrumentum istud in facultate cogitationis, proportionatum baculo in nostra manu (unde nominis instituti vel melius instituendi rationem habere possis) quo stantes iacentem acervum, dimovemus, diruimus, atque dispergimus. Ut nobis castanea e medio glandium, vel e communitate aliarum castanearum determinata prodeat. —Ars memoriae Iordani Bruni ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber XXXIX, caput 37, [12] — diruimus
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: diruimus.
↑ ^3.0 ^3.1 Iordanus Brunus Nolanus (Italice: Giordano Bruno) - Ars memoriae (Universitas Turicensis): Secunda pars. Cap. III. [De organo] — diruimus