diluvia

Discretiva

diluvia dictio est in variis linguis:

API: /diːˈlu.wi.a/

Syllabificatio phonetica: dī·lu·vi·a — morphologica: diluv-ia

Apuleius
ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I.

Num istic quoque immite et turbidum caelum? Hic assiduae tempestates et crebra diluvia. Tiberis alveum excessit et demissioribus ripis alte superfunditur; quamquam fossa quam providentissimus imperator fecit exhaustus, premit valles, innatat campis, quaque planum solum, pro solo cernitur. Inde quae solet flumina accipere et permixta devehere, velut obvius retro cogit, atque ita alienis aquis operit agros, quos ipse non tangit. —Epistulae Plini minoris ^[1]^[2]

saec. II. (ca. 158 p.C.n.)

Nunc praeterea vide, quam ipsi sese revincant. Aiunt mulierem magicis artibus, marinis illecebris a me petitam eo in tempore, quo me non negabunt in Gaetuliae mediterranis montibus fuisse, ubi pisces per Deucalionis diluvia repperientur. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Gaius Plinius Caecilius Secundus - Epistularum libri decem. (Bibliotheca Augustana): Liber octavus, Epistula 17, [1] — diluvia
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: diluvia.
↑ ^3.0 ^3.1 Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 3. Sectio 41. Versus 5 — diluvia