digitus

Latine

Digitus manūs

Appellatio

digitus

API: /ˈdigitus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: di·gi·tus — morphologica: digit-us

Nomen substantivum

digit|us, -ī masc.

1. Membrum manus, quo aliquid ostendimus et indicamus. Quod est in extremis manibus, post palmas.
2. Membrum pedis (pedum digiti).
3. Quod ad computandum utitur.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	digitus	digitī	I
gen.	digitī	digitōrum	II
dat.	digitō	digitīs	III
acc.	digitum	digitōs	IV
abl.	digitō	digitīs	VI
voc.	digite	digitī	V

Dictiones derivatae

• digitābulum
• digitālis
• digitātus
• digitulus

Translationes

Membrum manus, quo aliquid ostendimus et indicamus	dilatare ▼

Membrum manus, quo aliquid ostendimus et indicamus	collabi ▲

Aromanice: dzeadzit (roa-rup) Anglice: finger (en) Batave: vinger (nl) m Bohemice: prst (cs) m Bulgarice: пръст (bg) m ‎(prǎst) Dacoromane: deget (ro) n Danice: finger (da) c Esperantice: fingro (eo) Faeroice: fingur (fo) m Finnice: sormi (fi), näppi (fi) Germanice: Finger (de) m Graeca Antiqua: δάκτυλος m ‎(dáktylos) Hispanice: dedo (es) m Hungarice: ujj (hu) Illyrice: gisht (sq) m Islandice: fingur (is) m, putti (is) m Italice: dito (it) m Lusitane: dedo (pt) m Melitense: saba (mt) m Neograece: δάχτυλο (el) m ‎(dáchtylo) Norvegice: finger (no) m Polonice: palec (pl) m Ruthenice: палец (ru) m ‎(palec) Slovene: prst (sl) m Slovace: prst (sk) m Suecice: finger (sv) n