dicebar

Discretiva

dicebar dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīcēbar	prima singularis	imperfectum	passiva	indicativus	dīcō (dīcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈkeːbar/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·cē·bar — morphologica: dic-ebar

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

P. Ovidius Naso -42…+18

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (48 a.C.n. / 706 a.u.)

• Quamquam quid tu in eo potes? Nihil scilicet. Sed si quid res dabit tibi facultatis, id me maxime consolari poterit; quod nunc quidem video non esse sed, si quid, ex eventis, ut hoc nunc accidit. Dicebar debuisse cum Pompeio proficisci. Exitus illius minuit eius offici praetermissi reprehensionem. Sed ex omnibus nihil magis tamen desideratur quam quod in Africam non ierim. —Epistolae ad Atticum Ciceronis

class.  (ca. 2-8 p.C.n.)

• Procris erat, si forte magis pervenit ad aures

Orithyia tuas, raptae soror Orithyiae,

si faciem moresque velis conferre duarum,

dignior ipsa rapi! pater hanc mihi iunxit Erechtheus,

hanc mihi iunxit amor: felix dicebar eramque;

non ita dis visum est, aut nunc quoque forsitan essem. —Metamorphoses Ovidii Nasonis

saec. I.  (ca. 85-102 p.C.n.)

• Amphitheatrales inter nutrita magistros

Venatrix, silvis aspera, blanda domi,

Lydia dicebar, domino fidissima Dextro,

Qui non Erigones mallet habere canem,

Nec qui Dictaea Cephalum de gente secutus

Luciferae pariter venit ad astra deae. —Epigrammata M. Valerii Martialis