Discretiva
|
dicaturum dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| dicātūrum
|
casus accusativus singularis · genus masculinum
|
participii dicātūrus
|
| dicātūrum
|
casus nominativus singularis · genus neutrum
|
participii dicātūrus
|
| dicātūrum
|
casus accusativus singularis · genus neutrum
|
participii dicātūrus
|
| dicātūrum
|
casus vocativus singularis · genus neutrum
|
participii dicātūrus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: di·cā·tū·rum — morphologica: dicat-ur-um
|
|
|
|
P. Cornelius Tacitus
55-117
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 116 p.C.n.)
- cum censeretur clipeus auro et magnitudine insignis inter auctores eloquentiae, adseveravit Tiberius solitum paremque ceteris dicaturum: neque enim eloquentiam fortuna discerni et satis inlustre si veteres inter scriptores haberetur. equester ordo cuneum Germanici appellavit qui iuniorum dicebatur, instituitque uti turmae idibus Iuliis imaginem eius sequerentur. pleraque manent: quaedam statim omissa sunt aut vetustas oblitteravit. —Annales P. Cornelii Taciti [1][2]
Fontes
