derident

E Victionario

Discretiva

derident dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dērīdent tertia pluralis praesens activa indicativus dērīdeō (dērīdēre)

Appellatio[+/-]

API: /deːˈriːdent/(classice)
Syllabificatio phonetica: dē·rī·dent — morphologica: de-rid-ent

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
Petronius Arbiter
ca. 14-66
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (54-51 a.C.n.)

  • qui rogo impositus revixisset multaque de inferis secreta narrasset haec, quae de animae immortalitate dicerentur caeloque, non somniantium philosophorum esse commenta nec fabulas incredibiles, quas Epicurei derident, sed prudentium coniecturas. —De republica Ciceronis [1][2]

saec. I.

  • togae virilis stolam sumpsit, qui ne vir esset, a matre persuasus est, qui opus muliebre in ergastulo fecit, qui postquam conturbavit et libidinis suae solum vertit, reliquit veteris amicitiae nomen et, pro pudor, tanquam mulier secutuleia unius noctis tactu omnia vendidit. Iacent nunc amatores obligati noctibus totis, et forsitan mutuis libidinibus attriti derident solitudinem meam. Sed non impune. Nam aut vir ego liberque non sum, aut noxio sanguine parentabo iniuriae meae. —Satyricon T. Petronii Arbitri [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De republica. (Universitas Turicensis): Liber sextus. 3 — derident
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: derident.
  3. 3.0 3.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. 81. — derident