Discretiva
|
demonstraveris dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| dēmōnstrāveris
|
secunda singularis
|
perfectum
|
activa
|
coniunctivus
|
dēmōnstrō (dēmōnstrāre)
|
| dēmōnstrāveris
|
secunda singularis
|
futurum exactum
|
activa
|
indicativus
|
dēmōnstrō (dēmōnstrāre)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·ve·ris — morphologica: de-monstrav-eris
Loci
|
|
|
M. Fabius Quintilianus
ca. 35–100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90–96 p.C.n.)
- Item fieri non inutiliter potest ut, si merita in adversarium aliqua exposueris, in ingratum inveharis, aut, si varietatem criminum narratione demonstraveris , quantum ob ea periculum intentetur ostendas. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
