demonstrabatur

Discretiva

demonstrabatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dēmōnstrābātur	tertia singularis	imperfectum	passiva	indicativus	dēmōnstrō (dēmōnstrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːn.straːˈbaːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōn·strā·bā·tur — morphologica: de-monstr-abatur

Loci

Q. Septimius Florens Tertullianus ca. 150-230

Aurelius Augustinus Hipponensis 354–430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. III.

• Nec illud omittam, quod dum tangitur vestimentum eius, utique corpori, non phantasmati, inditum corpus quoque demonstrabatur; non quasi iam de hoc retractemus, sed quia ad praesentem conspirat quaestionem. Si enim non erat veritas corporis, phantasma utique contaminari, qua res vacua, non posset. Qui ergo non potest contaminari prae inanitate substantiae, quomodo voluisset? Ut aemulus legis, mentiebatur qui non vere polluebatur. —Adversus Marcionem Tertulliani

saec. IV.

• Ex hoc tamen quoque jam praeponens doctrinam catholicam, modestius ibi minimeque fallaciter sentiebam juberi ut crederetur quod non demonstrabatur (sive esset quid, sed cui forte non esset; sive nec quid esset), quam illic temeraria pollicitatione scientiae credulitatem irrideri; et postea tam multa fabulosissima et absurdissima, quia demonstrari non poterant, credenda imperari. —Confessiones Augustini