Discretiva
|
curaturi dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| cūrātūrī
|
casus genitivus singularis · genus masculinum
|
participii cūrātūrus
|
| cūrātūrī
|
casus genitivus singularis · genus neutrum
|
participii cūrātūrus
|
| cūrātūrī
|
casus nominativus pluralis · genus masculinum
|
participii cūrātūrus
|
| cūrātūrī
|
casus vocativus pluralis · genus masculinum
|
participii cūrātūrus
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: cū·rā·tū·rī — morphologica: curat-ur-i
|
|
M. Tullius Cicero
-106…-43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (44 a.C.n. / 710 a.u.)
- Noster vero καὶ μάλα σεμνῶς in Asiam, postea quam mihi est adsensus tuto se Romae esse non posse (ludos enim absens facere malebat), statim ait se iturum simul ac ludorum apparatum iis qui curaturi essent tradidisset. Navigia conligebat; erat animus in cursu. Interea in isdem locis erant futuri. —Epistolae ad Atticum Ciceronis [1][2]
Fontes
