cucurrerunt

E Victionario

Discretiva

cucurrerunt dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
cucurrērunt tertia pluralis perfectum activa indicativus currō (currere)

Appellatio[+/-]

API: /kukurˈreːrunt/(classice)
Syllabificatio phonetica: cu·cur·rē·runt — morphologica: cucurr-erunt

Formae aliae[+/-]

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
Lucius Annaeus Seneca -3/+65 Apuleius ca. 125-170
antiq. class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • De Sicyoniis, ut ad te scripsi antea, non multum spei est in senatu; nemo est enim idem qui queratur. Qua re si id exspectas, longum est; alias via, si qua potes, pugna. Cum est actum, neque animadversum est ad quos pertineret et raptim in eam sententiam pedarii cucurrerunt. Inducendi senatus consulti maturitas nondum est, quod neque sunt qui querantur et multi partim malevolentia, partim opinione aequitatis delectantur. —Epistolae ad Atticum Ciceronis [1][2]

class.

  • Hae velut stellae exiliunt et transvolant videnturque longum ignem porrigere propter immensam celeritatem, cum acies nostra non discernat transitum eorum, sed, quacumque cucurrerunt, id totum igneum credat. —Naturales quaestiones Senecae [3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

  • Sic ex Aetnae verticibus quondam effusis crateribus divino incendio per declivia, torrentis vice, flammarum flumina cucurrerunt. In quo periculi vertice egregium pietatis meritum fuisse cognovimus. —De mundo Apulei [4][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Epistolae ad Atticum. (The Latin Library): Liber primus. Ep. 20 [4] — cucurrerunt
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: cucurrerunt.
  3. 3.0 3.1 Lucius Annaeus Seneca - Naturales quaestiones. (Universitas Turicensis):  Tomus / Liber I. 14, versus 3 — cucurrerunt
  4. 4.0 4.1 Apuleius - De mundo. (→Vicifons): Caput XXXIV. — cucurrerunt