cucurrere

E Victionario

Discretiva

cucurrere dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
cucurrēre tertia pluralis perfectum activa indicativus currō (currere)

Appellatio[+/-]

API: /kukurˈreːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: cu·cur·rē·re — morphologica: cucurr-ere

Formae aliae[+/-]

Usus[+/-]

Latinitas postclassica

saec. IV. - saec. V.

  • Decurrere rogos pro ‘circum rogos cucurrere’. bene autem ait ‘decurrere’, non ‘decucurrere’: namque verba quae in praeterito perfecto primam syllabam geminant, ut ‘curro cucurri’, ‘tondeo totondi’, cum composita fuerint, geminare non possunt: nam ‘decurri’ et ‘detondi’ dicimus, non 'decucurri’ neque 'detotondi’: exceptis tantum duobus. —In Vergilii Aeneide comentarii Servii (fl. c.400). Liber XI. Ad v. 189