convenisse

Discretiva

convenisse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
convēnisse	—	perfectum	activa	infinitivus	conveniō (convenīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kon.weːˈnis.se/

(classice)

Syllabificatio phonetica: con·vē·nis·se — morphologica: con-ven-isse

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Petronius Arbiter ca. 14-66

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

}}

Latinitas Romana

class.  (57 a.C.n. / 697 a.u.)

• Postea quam mihi nuntiatum est, populum Romanum in Capitolium propter metum atque inopiam rei frumentariae  convenisse , ministros autem scelerum tuorum perterritos, partim amissis gladiis, partim ereptis diffugisse, veni non solum sine ullis copiis ac manu, verum etiam cum paucis amicis. —De domo sua ad pontifices oratio Ciceronis

saec. I.

• Ad quem ictum exclamavit illa pariterque et fures prodidit et partem ebriorum excitavit. Syri illi qui venerant ad praedam, postquam deprehensos se intellexerunt, pariter secundum lectum conciderunt, ut putares hoc  convenisse , et stertere tanquam olim dormientes coeperunt. —Satyricon T. Petronii Arbitri

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Se quoque iam dudum pro sua parte quendam  convenisse  hominem et statu procerum et aetate iuvenem et corpore vastum et manu strenuum, eique suasisse ac denique persuasisse, ut manus hebetatas diutina pigritia tandem referret ad frugem meliorem bonoque secundae, dum posset, frueretur valetudinis, nec manum validam erogandae stipi porrigeret sed hauriendo potius exerceret auro. —Metamorphoseon libri XI Apulei