consumptum

E Victionario

Discretiva

consumptum dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
cōnsūmptum
supinum­ accusativo cōnsūmō (cōnsūmere)
Forma Modus flexurae originis
cōnsūmptum casus accusativus singularis · genus masculinum participii cōnsūmptus
cōnsūmptum casus nominativus singularis · genus neutrum participii cōnsūmptus
cōnsūmptum casus accusativus singularis · genus neutrum participii cōnsūmptus
cōnsūmptum casus vocativus singularis · genus neutrum participii cōnsūmptus

Appellatio[+/-]

API: /koːnˈsuːmptum/(classice)
Syllabificatio phonetica: cōn·sūmp·tum — morphologica: con-sumpt-um

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • radicem eius magni ponderis vidimus in Palatii templo, quod fecerat Divo Augusto coniunx Augusta, aureae paterae inpositam, ex qua guttae editae annis omnibus in grana durabantur, donec id delubrum incendio consumptum est. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodecimus, cap. 42, [94] — consumptum
  2. Vicicitatio: consumptum.