constatura

Discretiva

constatura dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

cōnstatūra

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cōnstatūra	casus nominativus singularis · genus femininum	participii cōnstatūrus
cōnstatūra	casus vocativus singularis · genus femininum	participii cōnstatūrus
cōnstatūra	casus nominativus pluralis · genus neutrum	participii cōnstatūrus
cōnstatūra	casus accusativus pluralis · genus neutrum	participii cōnstatūrus
cōnstatūra	casus vocativus pluralis · genus neutrum	participii cōnstatūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /koːnstaˈtuːra/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cōn·s·ta·tū·ra — morphologica: con-stat-ur-a

cōnstatūrā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cōnstatūrā	casus ablativus singularis · genus femininum	participii cōnstatūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /koːnstaˈtuːraː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cōn·s·ta·tū·rā — morphologica: con-stat-ur-a

Loci

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Mense novo Iani veterem, Proculeia, maritum

Deseris atque iubes res sibi habere suas.

Quid, rogo, quid factum est? subiti quae causa doloris?

Nil mihi respondes? Dicam ego: praetor erat.

Constatura fuit Megalensis purpura centum

Milibus, ut nimium munera parca dares,

Et populare sacrum bis milia dena tulisset.

Discidium non est hoc, Proculeia: lucrum est. —Epigrammata M. Valerii Martialis