auximus

Discretiva

auximus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
auximus	prima pluralis	perfectum	activa	indicativus	augeō (augēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈau̯k.si.mus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: au·xi·mus — morphologica: aux-imus

Loci

Titus Livius –58…+17

P. Cornelius Tacitus 55–117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (anno 72–73 u.c.)

• His sermonibus tota in se averterat castra; et cum omnibus locis posceretur pugna, “Sustinere” inquit, “M. Furi, non possumus impetum militum, et hostis, cuius animos cunctando auximus, iam minime toleranda superbia insultat; cede unus omnibus et patere te vinci consilio ut maturius bello vincas”. —Ab urbe condita Titi Livii

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 116 p.C.n.)

• Ceterum is terror milites hostisque in diversum adfecit: nos virtutem auximus, barbari ferociam infregere. et natio Frisiorum, post rebellionem clade L. Apronii coeptam infensa aut male fida, datis obsidibus consedit apud agros a Corbulone descriptos: idem senatum, magistratus, leges imposuit. —Annales P. Cornelii Taciti