augebunt

Discretiva

augebunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
augēbunt	tertia pluralis	futurum	activa	indicativus	augeō (augēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /au̯ˈgeːbunt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: au·gē·bunt — morphologica: aug-ebunt

Loci

Titus Livius –58…+17

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (anno 245 u.c.)

• “Hunc tu,” inquit, “tua voluntate, L. Tarquini, remove metum. Meminimus, fatemur, eiecisti reges; absolve beneficium tuum, aufer hinc regium nomen. Res tuas tibi non solum reddent cives tui auctore me, sed, si quid deest, munifice augebunt. Amicus abi; exonera civitatem vano forsitan metu; ita persuasum est animis, cum gente Tarquinia regnum hinc abiturum.” —Ab urbe condita Titi Livii