Discretiva
|
auctare dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| auctāre
|
secunda singularis
|
praesens
|
passiva
|
imperativus
|
auctō (auctāre)
|
| auctāre
|
—
|
praesens
|
activa
|
infinitivus
|
auctō
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: auc·tā·re — morphologica: auct-are
T. Maccius Plautus
ca. –254…–184
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
antiq. (ca. 200 a.C.n. / 554 a.u.)
- Vt vos in vostris voltis mercimoniis
- emundis vendundisque me laetum lucris
- adficere atque adiuvare in rebus omnibus
- et ut res rationesque vostrorum omnium
- bene ‹me› expedire voltis peregrique et domi
- bonoque atque amplo auctare perpetuo lucro
- quasque incepistis res quasque inceptabitis,
- et uti bonis vos vostrosque omnis nuntiis
- me adficere voltis, ea adferam, ea uti nuntiem
- quae maxime in rem vostram communem sient —Amphitruo Plauti [1][2]
Fontes
