Discretiva
|
assumentem dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| assūmentem
|
casus accusativus singularis · genus masculinum
|
participii assūmēns
|
| assūmentem
|
casus accusativus singularis · genus femininum
|
participii assūmēns
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: as·sū·men·tem — morphologica: as-sum-ent-em
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Erasmus
ca. 1469-1536
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas humanistica
saec. XVI. (ca. 1500/1508 p.C.n.)
- Mons parturibat, deinde murem prodidit.
- Senarius proverbialis dici solitus in homines gloriosos et ostentatores, qui magnificis promissis tum vultus vestitusque auctoritate miram de se movent expectationem, verum ubi ad rem ventum est, meras nugas adferunt. Utitur hoc adagio Lucianus in libello, cui titulus Quemadmodum oporteat historias conscribere. Dicit enim sic reclamari a vulgo in Cupidinem Herculis aut Titanis personam assumentem ὤδινεν ὄρος. —Adagiorum chiliades Erasmi [1][2]
Fontes
