Discretiva
|
artificii dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| artificiī
|
casus genitivus singularis
|
substantivi artificium
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ar·ti·fi·ci·ī — morphologica: artific-ii
Loci
|
|
|
|
Aulus Gellius
ca. 130-180
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170–177 p.C.n.)
- Diogenes etiam Cynicus servitutem servivit. Sed is ex libertate in servitutem venum ierat. Quem cum emere vellet Ξενιάδης Κορίνθιος, ecquid artificii novisset, percontatus “novi” inquit Diogenes “hominibus liberis imperare”. Tum Ξενιάδης responsum eius demiratus emit et manu emisit filiosque suos ei tradens: “accipe” inquit “liberos meos, quibus imperes”.
- De Epicteto autem philosopho nobili, quod is quoque servus fuit, recentior est memoria, quam ut scribi quasi oblitteratum debuerit. —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]
Fontes
