ares

E Victionario
Solum ares Linguae multae
ab hac subpagina tractatur.
Vide etiam s.v.
Ares.

Discretiva

ares dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

arēs[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
arēs secunda singularis praesens activa coniunctivus arō (arāre)
Appellatio[+/-]
API: /ˈareːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: a·rēs — morphologica: ar-es

ārēs[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ārēs secunda singularis praesens activa indicativus āreō (ārēre)
Appellatio[+/-]
API: /ˈaːreːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: ā·rēs — morphologica: ar-es

Francogallice[+/-]

ares[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ares secunda singularis praesens activa indicativus arer
ares secunda singularis praesens activa coniunctivus arer
Forma Modus flexurae originis
ares forma pluralis substantivi are
Appellatio[+/-]
API: [aʁ]
Syllabificatio phonetica: ares

Lusitane[+/-]

ares[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ares secunda singularis praesens activa coniunctivus arar
ares secunda singularis praesens negativa imperativus arar
Appellatio[+/-]
API: [ˈarɨʃ](Lusitane)
Syllabificatio phonetica: a·res — morphologica: ar-es

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • In arando magnopere servandum est Catonis oraculum: «quid est bene agrum colere? bene arare. quid secundum? arare. quid tertium? stercorare. sulco vario ne ares. tempestive ares.» —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 49, [174] — ares
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: ares.