Discretiva
|
aravit dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| arāvit
|
tertia singularis
|
perfectum
|
activa
|
indicativus
|
arō (arāre)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: a·rā·vit — morphologica: arav-it
|
|
Quintus Horatius Flaccus
-65…-8
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (ca. 41-40 a.C.n.)
- «o si urnam argenti fors quae mihi monstret, ut illi,
- thesauro invento qui mercennarius agrum
- illum ipsum mercatus aravit, dives amico
- Hercule!», si quod adest gratum iuvat, hac prece te oro:
- pingue pecus domino facias et cetera praeter
- ingenium, utque soles, custos mihi maximus adsis.
- ergo ubi me in montes et in arcem ex urbe removi,
- quid prius inlustrem saturis musaque pedestri? —Sermonum / Satyrarum libri II Q. Horatii Flacci [1][2]
Fontes
