arationis

Discretiva

arationis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
arātiōnis	casus genitivus singularis	substantivi arātiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /araːtiˈoːnis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·rā·ti·ō·nis — morphologica: aration-is

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Plinius Secundus 23-79

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

• Nam cum aratori aliquid imponitur, non hominis si quae sunt praeterea facultates, sed arationis ipsius vis ac ratio consideranda est, quid ea sustinere, quid pati, quid efficere possit ac debeat; quamquam illi quoque homines sunt ab isto omni ratione exinaniti ac perditi, tamen hoc vobis est statuendum, quid aratorem ipsum arationis nomine muneris in rem publicam fungi ac sustinere velitis. —In C. Verrem actio secunda Ciceronis

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Interesse medio temperamento inter binas vites oportet pedes quinos, minimum autem laeto solo pedes quaternos, tenui plurimum octonos – Umbri et Marsi ad vicenos intermittunt arationis gratia in his, quae vocant porculeta –, pluvio et caliginoso tractu rariores poni, sicco densiores. —Naturalis historia Plinii

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Delerus, mente defectus per aetatem, ἀπὸ τοῦ ληρεῖν, vel quod a recto ordine et quasi a lira aberret. Lira est enim arationis genus, cum agricolae facta semente dirigunt sulcos, in quos omnis seges decurrit. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis