Discretiva
|
animadversurum dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| animadversūrum
|
casus accusativus singularis · genus masculinum
|
participii animadversūrus
|
| animadversūrum
|
casus nominativus singularis · genus neutrum
|
participii animadversūrus
|
| animadversūrum
|
casus accusativus singularis · genus neutrum
|
participii animadversūrus
|
| animadversūrum
|
casus vocativus singularis · genus neutrum
|
participii animadversūrus
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: a·ni·mad·ver·sū·rum — morphologica: anim-ad-vers-ur-um
|
|
Titus Livius
–58…+17
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (anno 82–114 u.c.)
- Tum Horatius auctore Tullo, clemente legis interprete, “Provoco” inquit. Itaque provocatione certatum ad populum est. Moti homines sunt in eo iudicio maxime P. Horatio patre proclamante se filiam iure caesam iudicare; ni ita esset, patrio iure in filium animadversurum fuisse. Orabat deinde ne se quem paulo ante cum egregia stirpe conspexissent orbum liberis facerent. —Ab urbe condita Titi Livii [1][2]
Fontes
