alat

Discretiva

alat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
alat	tertia singularis	praesens	activa	coniunctivus	alō (alere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈalat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·lat — morphologica: al-at

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Albius Tibullus -54…-19

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Quod si ea quae a terra stirpibus continentur arte naturae vivunt et vigent, profecto ipsa terra eadem vi continetur arte naturae, quippe quae gravidata seminibus omnia pariat et fundat ex sese, stirpes amplexa alat et augeat ipsaque alatur vicissim a superis externisque naturis; eiusdemque exspirationibus et aer alitur et aether et omnia supera. —De natura deorum Ciceronis

class.  (ca. 19 a.C.n.)

• O valeant fruges, ne sint modo rure puellae:

Glans alat, et prisco more bibantur aquae.

Glans aluit veteres, et passim semper amarunt:

Quid nocuit sulcos non habuisse satos?

Tum, quibus adspirabat Amor, praebebat aperte

Mitis in umbrosa gaudia valle Venus. —Elegiarum libri II Tibulli

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Fere vero sequitur, ut, quo valentior quaeque materia est, eo minus facile concoquatur, sed, si concocta est, plus alat. Itaque utendum est materiae genere pro viribus, modusque omnium pro genere sumendus. Ergo inbecillis hominibus rebus infirmissimis opus est: mediocriter firmos media materia optime sustinet, et robustis apta validissima est. —De Medicina Celsi

saec. I.  (ca. 85 p.C.n.)

• Cum me ficus alat, cum pascar dulcibus uvis,

Cur potius nomen non dedit uva mihi? —Xenia M. Valerii Martialis