agitandum

Discretiva

agitandum dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Casu	Verbum
agitandum	—	—	activa	gerundium	accusativo	agitō (agitāre)

Forma	Modus flexurae	originis
agitandum	casus accusativus singularis · genus masculinum	gerundivi agitandus
agitandum	casus nominativus singularis · genus neutrum	gerundivi agitandus
agitandum	casus accusativus singularis · genus neutrum	gerundivi agitandus
agitandum	casus vocativus singularis · genus neutrum	gerundivi agitandus

API: /agiˈtandum/

Syllabificatio phonetica: a·gi·tan·dum — morphologica: agit-and-um

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Sed neque Boi neque Hispani, cum quibus eo anno bellatum erat, tam inimice infesti erant Romanis quam Aetolorum gens. ii post deportatos ex Graecia exercitus primo in spe fuerant et Antiochum in vacuam Europae possessionem venturum nec Philippum aut Nabim quieturos. ubi nihil usquam moveri viderunt, agitandum aliquid miscendumque rati ne cunctando senescerent consilia, concilium Naupactum indixerunt. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

class. (ca. 30 p.C.n.)

Contra vero si corpus profluit, sudor coercendus, requies habenda erit, tenebris somnoque, quandoque volet, utendum, non nisi leni gestatione corpus agitandum, et pro genere mali subveniendum. Nam si venter fluit, aut si stomachus non continet, ubi febris decrevit, liberaliter oportet aquam tepidam potui dare, et vomere cogere, nisi aut fauces aut praecordia aut latus dolet, aut vetus morbus est. —De Medicina Celsi ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber XXXV, caput 12, [3] — agitandum
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: agitandum.
↑ ^3.0 ^3.1 Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber tertius, VI. Quando potiones febricitantibus dari expediat. [15] — agitandum