Discretiva
|
aelurorum dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| aelūrōrum
|
casus genitivus pluralis
|
substantivi aelūrus
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ae·lū·rō·rum — morphologica: aelur-orum
|
|
|
|
Aulus Gellius
ca. 130-180
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)
- Eadem autem ipsa quae crescente luna gliscunt, deficiente contra defiunt. Aelurorum quoque oculi ad easdem vices lunae aut ampliores fiunt aut minores. —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]
Fontes
