Discretiva
|
aedificarint dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| aedificārint
|
tertia pluralis
|
perfectum
|
activa
|
coniunctivus
|
aedificō (aedificāre)
|
| aedificārint
|
tertia pluralis
|
futurum exactum
|
activa
|
indicativus
|
aedificō (aedificāre)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ae·di·fi·cā·rint — morphologica: aedi-fica[v-e]rint
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Erasmus
ca. 1469-1536
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas humanistica
saec. XVI. (ca. 1500/1508 p.C.n.)
- Zenodotus et Suidas scribit duos fuisse ductores, notae utrunque improbitatis: Simonem et Niconem, Simonem autem, quod vitiis antecelleret, alterius famam obscurasse, unde proverbio Simonem unum nominant. Tradunt hos duos Telchines fuisse, qui inducta in terram aqua Stygia Arnon aedificarint. Vocantur autem apud Graecos Telchines mali genii sive homines fascinatores et malefici. —Adagiorum chiliades Erasmi [1][2]
Fontes
