Discretiva
|
adoremus dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| adōrēmus
|
prima pluralis
|
praesens
|
activa
|
coniunctivus
|
adōrō (adōrāre)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ad·ō·rē·mus — morphologica: ad-or-emus
|
|
|
M. Fabius Quintilianus
ca. 35-100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90-96 p.C.n.)
- Ennium sicut sacros vetustate lucos adoremus, in quibus grandia et antiqua robora iam non tantam habent speciem quantam religionem. Propiores alii atque ad hoc de quo loquimur magis utiles. Lascivus quidem in herois quoque Ovidius et nimium amator ingenii sui, laudandus tamen partibus. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
