Jump to content

adorare

E Victionario

Discretiva

adorare dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

adōrāre

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
adōrāre secunda singularis praesens passiva imperativus adōrō
adōrāre
praesens activa infinitivus adōrō
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /adoːˈraːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: ad·ō·rā·re — morphologica: ad-or-are

adorare

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
adorare
praesens activa infinitivus adora substantiv.
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /adoˈrare/
Syllabificatio phonetica: a·do·ra·re — morphologica: ad-or-are

adorare

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
adorare prima singularis futurum activa coniunctivus adorar
adorare tertia singularis futurum activa coniunctivus adorar
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: [aðoˈɾaɾe]
Syllabificatio phonetica: a·do·ra·re — morphologica: ad-or-are

Loci

[+/-]
L. Iunius Moderatus Columella
ca. 4-70
C. Plinius Secundus
23-79
P. Cornelius Tacitus
55-117
antiq. class. II II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Sed et illa meminerit, cum e civitate remeaverit, deos penatis adorare; deinde, si tempestivum erit, confestim, si minus, postero die oculis perlustrare, omnes partes agri revisere atque aestimare num quid absentia sua de disciplina et custodia remiserit, num aliqua vitis, num arbor, num fruges absint; tum etiam pecus et familiam recenseat fundique instrumentum et supellectilem. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae [1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • Nam caniculae exortu accendi solis vapores quis ignorat? cuius sideris effectus amplissimi in terra sentiuntur: fervent maria exoriente eo, fluctuant in cellis vina, moventur stagna. orygem appellat Aegyptus feram, quam in exortu eius contra stare et contueri tradit ac velut adorare, cum sternuerit. canes quidem toto eo spatio maxime in rabiem agi non est dubium. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105-110 p.C.n.)

  • nec deerat Otho protendens manus adorare vulgum, iacere oscula et omnia serviliter pro dominatione. postquam universa classicorum legio sacramentum eius accepit, fidens viribus, et quos adhuc singulos extimulaverat, accendendos in commune ratus pro vallo castrorum ita coepit. —Historiae P. Cornelii Taciti [4][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Iunius Moderatus Columella - De re rustica - Libri XII. ed. V. Lundström. Anno 1902-1917. (The Latin Library): Liber primus. Caput VII. [20]  — adorare
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: adorare.
  3. 3.0 3.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 40, [107] — adorare
  4. 4.0 4.1 Publius Cornelius Tacitus - Historiarum libri XIV. (The Latin Library): Liber I.  [36] — adorare