Discretiva
|
adferunt dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| adferunt
|
tertia pluralis
|
praesens
|
activa
|
indicativus
|
adferō (adferre)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ad·fe·runt — morphologica: ad-fer-unt
|
|
|
|
Aulus Gellius
ca. 130-180
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)
- Postea brevi tempore, cum idem illi qui de magistro destinando petierant praesentes essent, vinum ait quod tum biberet non esse id ex valitudine sua, sed insalubre esse atque asperum ac propterea quaeri debere exoticum, vel Rodium aliquod vel Lesbium. Id sibi utrumque ut curarent petivit, usurumque eo dixit quod sese magis iuvisset. Eunt, quaerunt, inveniunt, adferunt. —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]
Fontes
