adferte

E Victionario

Discretiva

adferte dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
adferte secunda pluralis praesens activa imperativus adferō (adferre)

Appellatio[+/-]

API: /adˈferte/(classice)
Syllabificatio phonetica: ad·fer·te — morphologica: ad-fer-te

Formae aliae[+/-]

Loci[+/-]

Decimus Iunius Iuvenalis
100-128
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica[+/-]

saec. II.

  • Nec tamen id vitium magis intolerabile quam quae
vicinos humiles rapere et concidere loris
exorata solet, nam si latratibus alti
rumpuntur somni, fustes huc ocius, inquit,
adferte atque illis dominum iubet ante feriri,
deinde canem, gravis occursu, taeterrima vultu. —Saturae D. Iuni Iuvenalis [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Decimus Iunius Iuvenalis, Saturae. (Ed. brevique adnotatione critica instr. W. V. Clausen, Oxford 1959). Satura VI, versus 417 — adferte
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: adferte.