Jump to content

adferri

E Victionario

Discretiva

adferri dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
adferrī
praesens passiva infinitivus adferō (adferre)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /adˈferriː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ad·fer·rī — morphologica: ad-fer-ri

Formae aliae

[+/-]

Loci

[+/-]
C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

[+/-]

saec. I.

  • Graeci auctores florem eius luteum pinxere, cum Homerus candidum scripserit. inveni e peritis herbarum medicis qui et in Italia nasci eam diceret adferrique e Campania autumni aliquot diebus, effossam inter difficultates saxeas, radicis XXX pedes longae ac ne sic quidem solidae, sed abruptae. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXV, cap. 8, [27] — adferrique
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: adferrique.