Ciceronem

Discretiva

Ciceronem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
Cicerōnem	casus accusativus singularis	substantivi Cicerō

Appellatio

API: /kikeˈroːnem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: Ci·ce·rō·nem — morphologica: Ciceron-em

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Aulus Gellius ca. 130-170

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Sin, ut ego perspicio cum tua coniectura tum etiam mea, spei nihil est, oro obtestorque te ut Quintum fratrem ames quem ego miserum misere perdidi neve quid eum patiare gravius consulere de se quam expediat sororis tuae filio, meum Ciceronem quoi nihil misello relinquo praeter invidiam et ignominiam nominis mei tueare quoad poteris, Terentiam, unam omnium aerumnosissimam, sustentes tuis officiis. —Epistolae ad Atticum Ciceronis

saec. I.

• Quo magis miror Plini Secundi docti hominis et in hoc utique libro paene etiam nimium curiosi persuasionem, qui solitum id facere Ciceronem velandorum varicum gratia tradit, cum hoc amictus genus in statuis eorum quoque qui post Ciceronem fuerunt appareat. —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas postclassica

saec. II.

• Gaius enim Caesar, ille perpetuus dictator, Cn. Pompei socer, a quo familia et appellatio Caesarum deinceps propagata est, vir ingenii praecellentis, sermonis praeter alios suae aetatis castissimi, in libris, quos ad M. Ciceronem de analogia conscripsit, “harenas” vitiose dici existimat, quod “harena” numquam multitudinis numero appellanda sit, sicuti neque “caelum” neque “triticum”; —Noctes Atticae A. Gellii

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Hoc quod dico omnes asserunt historici; apud Ciceronem vero non hoc deorum imperio, sed ducum consilio gestum legitur: et quorum ducum! —De viris illustribus Petrarcae