viae

Discretiva

viae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
viae	casus genitivus singularis	substantivi via
viae	casus dativus singularis	substantivi via
viae	casus nominativus pluralis	substantivi via
viae	casus vocativus pluralis	substantivi via

Appellatio

API: /ˈwi.ae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vi·ae — morphologica: vi-ae

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Gaius Valerius Catullus -87…-54

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

Aulus Gellius ca. 130-170

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (45 a.C.n.)

• nos enim ne nunc quidem oculis cernimus ea quae videmus; neque est enim ullus sensus in corpore, sed, ut non physici solum docent verum etiam medici, qui ista aperta et patefacta viderunt, viae quasi quaedam sunt ad oculos, ad auris, ad naris a sede animi perforatae. —Tusculanae disputationes Ciceronis

class.

• o dulces comitum valete coetus,

longe quos simul a domo profectos

diversae varie viae reportant. —Carmina Catulli

class. (ca. 30 p.C.n.)

• Deinde duo itinera incipiunt: alterum asperam arteriam nominant, alterum stomachum. Arteria exterior ad pulmonem, stomachus interior ad ventriculum fertur; illa spiritum, hic cibum recipit. Quibus cum diversae viae sint, qua coeunt exigua in arteria sub ipsis faucibus lingua est; quae, cum spiramus, attollitur, cum cibum potionemque adsumimus, arteriam claudit. —De Medicina Celsi

Latinitas postclassica

saec. II.

• Simul, inquit, forma, factis, eloquentia, dignitate, acrimonia, confidentia pariter praecellebat, ut facile intellegeretur magnum viaticum ex se atque in se ad rempublicam evertendam habere. Magnum viaticum pro magna facultate et paratu magno nove positum est, videturque Graecos secutus, qui ἐφόδιον a sumptu viae ad aliarum quoque rerum apparatus traducunt ac saepe ἐφοδίασον pro eo dicunt, quod est institue et instrue. —Noctes Atticae A. Gellii

saec. II. (ca. 170 p.C.n.)

• Sic locuto deo pastore nulloque sermone reddito sed adorato tantum numine salutari Psyche pergit ire. Sed cum aliquam multum viae laboranti vestigio pererrasset, inscia quodam tramite iam die labente accedit quandam civitatem, in qua regnum maritus unius sororis eius optinebat. —Metamorphoseon libri XI Apulei