unit

Discretiva

unit dictio est in variis linguis:

• Anglice: unit
• Batave: unit
• Catalane: unit
• Dacoromane: unit
• Indonesie: unit

Dictiones similes

• Francogallice: unît

Formae affines

Latine

ūnit

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
ūnit	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	ūniō (venīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈuːnit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: u·nit — morphologica: un-it

Dacoromane

unit

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
unit	—	perfectum	—	participium	uni

Appellatio pronuntiatusque

API: /uˈnit/

Syllabificatio phonetica: u·nit — morphologica: un-it

Francogallice

unit

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
unit	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	unir
unit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	unir

Appellatio pronuntiatusque

API: [yˈni]

Syllabificatio phonetica: u·nit — morphologica: un-it

Loci

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.

• Ac per hoc ex quo res habet esse, una est: ideo motus substantiarum est ad unum, et propter unum, et nihil eorum quae sunt appetit esse, sed omnia sicut appetunt. Habere autem esse non possunt nisi unum, ideo omnia ad unum tendunt. Unitas enim est quae unit omnia, et tenet omnia diffusa in omnibus quae sunt. —De unitate et uno Boetii

• Quapropter quia materia non habet esse nisi per unionem sui cum forma, forma autem non tenet unitatem cum materia, nisi unitas sit, ideo materia eget unitate ad uniendum se, et de natura sua habet multiplicari, dividi et spargi. Unitas vero retinet, unit et colligit, ac per haec ne materia dividatur et spargatur, necesse est ut ab unitate retineatur. —De unitate et uno Boetii